Stamcellen oogsten!!!

Hooi,

Vorige week vertelde ik in dit artikel dat mijn blog alweer een jaar bestond, echt ongelooflijk. Aan het einde van het artikel vertelde ik dat ik dinsdag 1 september mijn stamcellen eruit zou laten halen. Ik beloofde jullie dat ik hier wat meer over zou vertellen in een apart artikel.

We gingen vroeg weg van huis want acht uur moesten we in het ziekenhuis zijn. De arts zou dan de lieslijn gaan plaatsen omdat de aders in mijn arm niet goed genoeg waren en omdat ik gewoon niet te prikken ben. Ik zag erg tegen de lieslijn op. Geef toe, het klinkt toch gewoon pijnlijk dat ze een lijn in je lies gaan zetten. Ze verdoofde de plek waar ze gingen prikken, het inbrengen van de lieslijn viel uiteindelijk mee. Alleen het vast hechten van de lijn deed wat zeer. Als je een lieslijn hebt moet je je been recht houden. Je moet dus heel de tijd op je rug liggen en je been moet je stilhouden. Ik lag op een behandeltafel maar moest nog over naar een gewoon bed. Daar kwam het eerste moeilijke obstakel al want ik mocht mijn been niet bewegen. Ik weet nog goed dat ik dacht dit gaat nooit lukken. Ik moest mijn handen vast pakken aan het driehoekje(papegaai) wat boven zo’n ziekenhuisbed hangt. Mijn been waar geen lieslijn in had kon ik wel gebruiken om me af te zetten. De arts en verpleegkundige hielden het been vast. Ik weet nog steeds niet precies hoe het gelukt is maar ik ben op dat ziekenhuisbed gekomen.

Met bed en al gingen we naar een ander kamertje toe waar ze de stamcellen eruit gehaald werden. Eerst sloten ze de lieslijn aan op het apparaat en zetten ze alles klaar om te beginnen. Vervolgens begon het apparaat te draaien, al mijn bloed zou er twee en een half keer doorheen gaan, dit is echt heel veel. Het bloed ging er doorheen en het apparaat haalde de stamcellen en plasma uit het bloed. Eerst kwam het in een soort van grote tol en als de tol vol was ging het de stamcellen en plasma scheiden en zorgde het apparaat ervoor dat het in het goede zakje kwam. Het tolletje was altijd precies naar 22 minuten vol en dit hebben ze 11 keer gedaan. Je kunt je wel voorstellen dat ik een hele tijd aan het apparaat heb gelegen.

Het vervelende was dat ik ook niet naar de wc kon, dus ik moest liggend op een po plassen. Dit is zo moeilijk. Ik moest zo nodig plassen maar het wou er maar niet uit. Ik heb toen een hele poos op die po gelegen wat echt niet lekker lag maar uiteindelijk kwam de plas er uit. Dit was echt een hele grote plas opluchting.

Na heel wat uurtjes aan het apparaat te hebben gezeten waren we klaar. Maar de lieslijn mocht er nog niet uit want ze moesten eerst tellen of ze genoeg stamcellen hadden anders zouden ze woensdag weer verder gaan met verzamelen van de stamcellen. Ik ging terug naar de afdeling en begon erg last van mijn rug te krijgen van al het liggen. Ik hoopte echt dat er genoeg stamcellen waren want anders moest de lieslijn blijven zitten en kon ik de hele avond en nacht mijn been ook niet bewegen. Dat uurtje wachten op de afdeling duurde hierdoor erg lang. De verpleegkundige kwam en vertelde meteen het goede nieuws dat ze genoeg stamcellen hadden verzameld, ik was erg opgelucht want dit betekende dat de lieslijn eruit mocht. Ze hebben in één dag iets meer dan acht miljoen stamcellen verzameld en ze willen er minimaal 5 miljoen hebben. (Bij veel mensen lukt het verzamelen van stamcellen niet in één dag, vaak duurt het wel twee of drie dagen. Ik had erg veel geluk!!!)

De lieslijn eruit halen vond ik meer pijn doen dan het in brengen. Een lieslijn is een stuk dikker dan een infuus. Bij het eruit halen moest ik mijn adem inhouden, op het moment dat ze hem eruit trok brandde het enorm. Toen ze de lijn eruit had mocht ik weer door ademen. Eerst moest het vat dichtgedrukt worden omdat het een groter bloedvat is. Na het afdrukken kwam er een drukverband om heen wat erg strak zat. Gelukkig mocht ik toen wel weer naar huis.

Eenmaal thuis was ik echt kapot moe van de hele dag in het ziekenhuis. Dus die nacht heb ik wel goed geslapen. 21 september ga ik beginnen met mijn laatste zwaardere chemokuur. Ik vind het best wel spannend hoe ik hierop ga reageren, ook heb ik wel wat spanning omdat ik veel langer in het ziekenhuis moet blijven. Normaal was het een weekje maar nu word het wel drie of vier weken. Ik hoop dat ik me dan goed genoeg voel om jullie een beetje op de hoogte te houden.

Liefs Nathalie