Port-a-cath verwijderen

Hooi,

Vandaag 18 september heb ik een kleine ingreep gehad, ze gingen mijn port-a-cath eruit halen. Vandaag deel ik met jullie mijn verhaal. 

Gisteravond begon ik wel een beetje zenuwachtig te worden wat ik best knap vind. Normaal ben ik best snel zenuwachtig maar de laatste tijd is dit een stuk minder geworden. Misschien komt het doordat ze het een kleine ingreep noemen dat dit het wat milder maakt! 

Maar vanochtend toen ik wakker werd vielen de zenuwen mee en ik ging snel douchen en me klaarmaken. Mijn vader ging vandaag met me mee. Om kwart voor tien was de taxi er en gingen we naar Groningen. We waren hierdoor mooi op tijd in het ziekenhuis. 

Dit was mijn port-a-cath

Een klein poosje hebben we in de wachtkamer gewacht maar toen werd ik al opgeroepen. Ze zeggen dan echt ‘mevrouw Ruiter’, hierdoor voel ik me altijd zo oud. Mijn vader bleef in de wachtkamer terwijl ik naar de behandelkamer toe liep. Eerst wilden ze een aantal dingen weten omdat alles nog niet duidelijk was maar vrij snel daarna konden we beginnen.

Ik lag op de operatietafel en ze begonnen met de verdoving. De naald zag er raar uit want deze was niet recht. Het was een gemene prik want ik voelde hem erg maar ik merkte ook meteen dat de verdoving begon te werken. Ik vertelde de chirurg dat ik graag wou weten wat er precies gebeurde en dit zou hij doen. (Bij dit soort dingen wil ik altijd alles weten, dan ben ik echt een controlefreak.) 

Toen de verdoving goed werkte konden ze beginnen. Ze begonnen met het oude litteken te openen en vroegen of ik dit ook voelde. Het rare is dat je het wel voelt maar het doet geen pijn. Daarna vertelde de chirurg dat ze het oude litteken eruit gingen knippen. Het is best bizar hoe ze aan het knippen zijn in je lijf, het klinkt eigenlijk net of je heel snel een papier doorknipt. 

Ze waren wel een tijdje bezig met het litteken eruit te knippen maar uiteindelijk konden ze de port-a-cath goed zien en moest hij losgemaakt worden. Hier waren ze voor mijn gevoel weer heel lang mee bezig. Toen dat los was hadden ze hem er zo uit. Op het moment dat ik wist dat het eruit was ging er een soort opluchting door mij heen.

Snel drukte ze het bloedvat goed dicht want het bloede aardig. Daarna konden ze de hechtingen erin hechten. Het zijn gelukkig oplosbare hechtingen, dus als het goed is gaan ze er vanzelf uit. De chirurg vroeg of ik de port-a-cath mee naar huis wou en ik vond het wel een leuk idee. Er was een verpleegster zo lief om hem schoon te maken voor mij, zo aardig!

Nu ik dit type is de verdoving er al weer een hele tijd uit en voel je het wat trekken. Het is niet een heel pijnlijk gevoel maar het is zeker niet fijn. Ik hoop dat ik vannacht een beetje kan slapen en dat de wond snel geneest. 

Liefs Nathalie