I am back

Hooi,

Wat is het lang geleden dat ik iets schreef voor op mijn blog. De laatste keer was in het ziekenhuis toen wou ik nog graag een boekenreview schrijven van het boek de selectie en ook heb ik een ziekenhuisdagboek geschreven. Ik hoopte erg dat ik meer ziekenhuisdagboeken had kunnen schrijven voor op mijn blog want dan kon ik een goed beeld geven wat ik allemaal aan het meemaken was maar diep van binnen wist ik wel dat dit niet zou gaan lukken. (En het is ook niet gelukt.) De chemo die mij te wachten stond was daar veel te zwaar voor en daarna zou ik nog een stamceltransplantatie krijgen.

Graag wil ik met jullie delen wat er de afgelopen tijd gebeurd is alleen zou ik echt niet weten waar ik moet beginnen maar ik probeer het gewoon. (Ik denk dat ik meer als de helft ga vergeten, maar ik doe mijn best :D)

Ik weet nog goed dat we naar het ziekenhuis gingen en ik was zenuwachtig. Ik heb natuurlijk al vaker chemo’s gehad maar deze chemo was anders, zwaarder plus ik zou niet weten hoe ik erop ging reageren. Gelukkig had ik een verpleegkundige die ik al vaker gehad had en die mij ook goed kende. Ze zei ook vrij snel dat ze kon zien dat ik zenuwachtig was of tenminste anders dan de vorige keer. Al snel kwamen er een aantal tranen uit mijn ogen omdat alles zo hoog zat. Ik zag zo op tegen deze chemo, bang voor wat er ging gebeuren. De verpleegkundige was zo lief en ze vertelde dat ze de komende dagen op mijn kamer zou staan en dat ze mij erdoorheen ging slepen. Dit was fijn om te horen waardoor ik een klein beetje angst los kon laten.

Dinsdag begon ik met de chemo’s zes dagen lang zou ik ze krijgen. Ik kreeg niet iedere dag dezelfde chemo, ik heb veel verschillende gehad. Maar al deze chemo’s hadden maar één doel en dat was om al mijn stamcellen kapot te maken in mijn lichaam. Hierdoor krijgt je weerstand een harde klap waardoor je weerstand ook heel klein word. Maar eigenlijk voelde ik me tijdens de chemo altijd wel goed. (Nouja goed is misschien niet het goede woord want ik had wel klachten maar het was vol te houden.)

Zondag had ik mijn laatste chemo en die dag voelde ik me nog oké maar het rare was die maandag voelde ik me meteen minder. Het was net dat die laatste chemo een soort van genade klap aan mijn lichaam had gegeven. Ik voelde me wel minder maar vandaag zou een speciale dag worden tenminste zo praten alle verpleegkundige, artsen en nog meer mensen tegen mij want ik kreeg vandaag mijn eigen stamcellen terug. Maar voor mij voelde het niet als een speciale dag ik wist dat de dip nog ging komen en dat zou zwaar worden. Het terug geven van de stamcellen ging best snel, ik had verwacht dat het langer zou duren. Toen ik mijn stamcellen terug had voelde ik toch een soort van opluchting.

Nu kwam zeker weten het lastigste gedeelte van dit hele proces het wachten en de dip in gaan. Elke dag ging wat slechter en de bloedwaarden daalden steeds meer. Ik kreeg last van vele klachten, teveel om op te noemen maar de ergste vond ik wel de krampen in mijn buik. Ik had zulke krampen vaak in de ochtend en avond. Bij elke kramp moest ik naar de wc maar er kwam eigenlijk vrij weinig uit. Dan was ik net terug bij mijn bed en moest ik weer dit putte me zo uit. Ik heb zelfs wel eens huilend op de wc gezeten omdat het zo pijn deed. Het deed zo’n pijn omdat de chemo alle slijmvliezen heeft aangetast, de dokter zei vaak tegen mij je moet zo zien dat alle slijmvliezen door je lichaam open liggen en dat doet pijn.

Een dikke week lang heb ik me echt vreselijk gevoeld maar toen begon langzaam de bloedwaarden wat omhoog te gaan. Ook al zei de dokter dat dit nog niks betekende toch gaf het hoop. Ik kwam weer wat meer van bed en probeerde ook weer wat meer te eten want dit ging ook heel moeizaam. Na twintig dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik naar huis.

Ik ben nu alweer drie en een halve week thuis maar het is niet dat het nu al weer goed gaat. Over de dag heen wisselt het erg hoe ik mij voel. Maar als ik kijk naar een aantal weken geleden kan ik wel zien dat het wat beter gaat. Ik begin nu ook weer zin te krijgen om dingen te doen zoals bijvoorbeeld dit. Vorige week had ik nog bijna nergens zin in en deed ik ook eigenlijk zowat nog niks. Dus ik zie zeker dat het weer iets beter met mij gaat. Maar nu ik weer zin in het bloggen heb ga ik dit ook zeker weer doen. Dus met dit lange blogbericht wil ik jullie ook laten weten dat ik weer terug ben in blogland.

Het is nog wel een spannende tijd  want dinsdag ga ik door de scan en maandag 16 november krijg ik uitslag en weet ik of de chemo heeft geholpen en ik weer schoon ben. Maar voor nu ben ik blij dat de chemo’s klaar zijn.

Liefs Nathalie