Verergering van mijn neuropathie

Heey,

Ik weet gewoon niet hoe ik moet beginnen met dit blogbericht. Het laatste jaar heb ik alleen af en toe wat geschreven over boeken op mijn blog. Ik ben ooit begonnen met mijn blog omdat ik Hodgkin had (twee keer) en ik op deze manier van mij af kon schrijven. De laatste keer dat ik dit heb gedaan was in 2017!

“Kanker” vind ik maar een hard woord maar het is wel wat ik twee keer heb gehad. Ja ik ben alweer vier jaar schoon en daar ben ik super blij mee, maar de weg naar boven kan lang zijn.

De laatste vier jaar werk ik hard om weer boven op de berg te komen. Het gebeurd alleen vaak dat ik weer terug geduwd word. (Beetje vage beschrijving, sorry!) Zo ook ongeveer een week of zes geleden kreeg ik weer een klap in mijn gezicht. (Voor de mensen die het niet weten ik heb schade overgehouden van de chemo’s). Namelijk Syndroom van Raynaud en beschadigde zenuwen in mijn voeten.) Ik heb altijd zere voeten maar het was door de medicatie meestal te verdragen maar zeven weken geleden ineens niet meer. Ik moest die ochtend op tijd opstaan en ik voelde al dat mijn voeten meer pijn deden dan normaal. Ik ging wel gewoon door ontbijten en mijzelf klaarmaken maar op het moment dat ik mijn schoenen wilde aantrekken was het mis. Ik kon mijn schoenen niet verdragen het deed zo’n pijn en het voelde heel beknellend. Het voelde net als na de chemo’s toen de pijn voor het eerst begon aan mijn voeten. Ik weet nog goed dat ik die ochtend in paniek raakte dus belde ik mijn moeder. Uiteindelijk ben ik die dag thuis gebleven in de hoop dat het de dag erna beter zou gaan.

Instagram

De dag erna ging het echter niet beter maar eerder slechter. Ik probeerde positief te blijven, misschien heb ik het infuus nodig voor mijn bloedvaten. (Dit infuus krijg ik één keer in de drie weken.) Maar ook dit verbeterde het niet. Ik weet nog goed dat ik dat weekend er flink doorheen zat. De dag duurde zo lang en ik zat alleen maar op de rand van mijn bed met zoveel pijn aan mijn voeten. Na het weekend nam ik meteen contact op met het ziekenhuis. Ik zou je eens vertellen hoeveel geluk ik heb gehad want in de week voor de maatregelen betreft corona ben ik nog op de poli neurologie geweest!

Van de neuroloog heb ik uiteindelijk te horen gekregen dat ze dit wel vaker zien. Wat zien jullie vaker is wat ik dacht. Het is een later effect van de chemo. Ik heb over latere effecten van de chemo’s genoeg gehoord zoals dat je meer kans hebt op hart en vaatziekten maar over het verergeren van beschadigde zenuwen had ik niet meteen verwacht. Het is hard om dat te horen. Maar op dat moment is het enige wat ik wilde minder pijn hebben, ja ik weet dat ik altijd pijn zou hebben aan mijn voeten maar ik wil dat het dragelijk is zodat ik wel mijn dagelijkse dingen kan doen.

Na de afspraak met de neuroloog zijn we nu ongeveer een week of vier verder en het gaat nog steeds niet goed. Wel gaat het beter want ik zit niet meer de hele dag op de rand van mijn bed en hopend dat deze dag snel voorbij gaat. Nee gelukkig is de pijn niet meer zo erg. Maar ik kan mijn schoenen nog steeds niet aanhebben, ik voel mij soms zo opgesloten. Eerst heeft de neuroloog de medicijnen die ik al slikte verhoogt maar dit hielp nog niet voldoende. Vorige week heeft hij een ander medicijn ernaast gegeven maar bij dit medicijn duurt het langer voor je effect voelt/ziet. Hoe moeilijk het ook is ik probeer positief te blijven, maar dat valt vaak niet mee. Gelukkig gaat het alweer een klein stukje beter.

Pff als ik dit lees lijk ik alleen maar te klagen. Sorry ik hoop dat ik het een beetje goed heb uitgelegd. Soms is pijn en wat je voelt moeilijk te verwoorden en ik ben niet echt een goede schrijfster. Haha ik doe maar gewoon wat!

Ik hoop dat jullie het weer leuk vinden om een persoonlijk blogberichtje te lezen. Voor mij was het tenminste even fijn om het van mij af te schrijven dus daarvoor wil ik jullie bedanken.

Liefs Nathalie