Als je leven stil staat

Heey,

Het is al een tijdje stil op mijn blog. Niet omdat ik niks heb om te plaatsen maar omdat het met mij momenteel niet goed gaat. Begin april schreef ik een artikel over verergering van mijn neuropathie en het is sindsdien nog niet beter gegaan. Ik wil zo graag weer meer actief zijn op mijn blog en instagram want dat staat ook helemaal stil. Hopelijk is dit een begin en zo niet dan is het maar even zo. Voor nu was mijn idee om even mijn gedachten op digitaal papier te schrijven.

Eind februari dat was het moment dat alles veranderde, mijn wereld kwam totaal op de kop te staan. Ik had sinds na mijn chemo’s altijd al last van mijn voeten maar het was draagbaar. Ik had nooit verwacht dat het ineens zo zou kunnen verergeren. Maar het is een feit dat dat kan! Ik heb genoeg ervaringen met ziekenhuizen om te weten dat het niet één twee drie opgelost zou zijn. Iets in mij ging er wel vanuit dat het rond mijn verjaardag wat beter zou gaan. Geen idee waarom ik die datum zo in mijn hoofd had zitten. Nu een half jaar later gaat het nog steeds slecht. We hebben in het ziekenhuis al van alles geprobeerd maar tot nu toe nog niks gevonden. Ik ben nu bij de pijnpoli en daar heb ik een maand geleden een behandeling gehad die ook niet hielp. Nu sta ik op de wachtlijst voor een nieuwe behandeling.

Ik ben bang, elke keer als ik weer met iets nieuws probeer de angst van wat als het weer niet lukt. Begrijp mij niet verkeerd ik ben ook altijd heel blij dat ik iets nieuws kan proberen want wat als het wel werkt. Maar de angst neemt vaak de overhand en het is moeilijk om positief te blijven vooral omdat het al zo lang duurt. Hierdoor voel ik mij zwak en zou ik graag wat harder willen zijn. Vooral voor mijn ouders en broertje die elke dag met mij te maken hebben want dat is niet makkelijk. Speciaal voor mijn moeder zou ik wat sterker willen zijn, ik kan altijd bij haar terecht dus elke dag kom ik er meerdere keren met dezelfde punten, de angsten en het verdriet. Zij is een GEWELDIGE moeder ik had er geen betere kunnen wensen. Mam dank je dat je er altijd voor mij bent ik hou van je! (Pap en Den ik hou ook van jullie!)

Instagram

Schuldgevoel komt hier uit voort. Je weet dat je er niks aan kan doen want ik kies hier niet voor maar toch dat neemt niet weg dat er een schuldgevoel kan groeien. Uitspreken hiervan is denk ik belangrijk. Het neemt het misschien niet weg maar het kan er wel voor zorgen dat het niet zo snel groeit. Het is raar als je erover nadenkt dat je last kunt hebben van dingen die buiten je macht liggen. Ik bedoel ik kan er niks aan doen dat ik Hodgkin kreeg, door de chemo’s daardoor beschadigingen kreeg het beter ging en na een aantal jaar een later effect van de chemo’s optreedt en dat dan alles weer op de kop staat. Maar toch gebeurd het vanuit het niets.

Sinds eind februari zijn er veel moeilijke dagen geweest. Er waren dagen bij dat ik positief was maar ook dagen dat het moeilijk was om positief te blijven maar de hoop was altijd aanwezig. Op dagen dat alles er wat donker uit zag waren er altijd wel kleine lichtpuntjes bijvoorbeeld een spelletjes spelen met een kopje thee. Maar nu sinds een dikke maand na de laatste behandeling die niet heeft gewerkt is er iets veranderd. De somberheid is erger geworden en ik ben bijna nooit meer echt blij, ja ik kan om iets lachen maar het voelt niet als echt lachen wat je vanbinnen voelt. Het lachen voelt dan gewoon niet echt. Ik heb al best veel meegemaakt maar zo heb ik mij nog nooit gevoelt, wel eens een dag of twee maar dan ging het weer beter. Iedereen heeft zijn dag wel eens niet maar het voelt nu alsof ik een maand lang elke dag mijn dag niet heb. Het is naar om elke ochtend wakker te worden en weer die somberheid te voelen dat maakt mij zeker bang. Ik wil zo graag weer eens echt gelukkig zijn zonder mij zorgen te maken.

Na mijn chemo’s heb ik vaak gehoord als het over de pijn aan mijn voeten ging de woorden gelukkig ben je schoon. Ja, dit is zeker zo en hier ben ik ook heel blij om. Ik heb mensen leren kennen in het ziekenhuis die er nu niet meer zijn naar hun toe voel ik mij verplicht om er wat moois van te maken juist omdat ik wel schoon ben. Maar wat mensen vaak niet door hebben die dat zeggen is hoeveel pijn je kan hebben (niet alleen fysiek maar zeker ook metaal.) Een aantal dagen geleden was ik wakker en keek ik naar de maan en er rolde een traan over mijn wang. Die traan was er niet zomaar want tijdens mijn chemo’s keek ik altijd in de spiegel als het zwaar was en zei ik tegen mijzelf ik kan dit, ik wil meer zien in dit leven. Die gedachten kwamen terug en ik dacht hoe ik nu leef is ook geen leven. Ik kan niks, geen schoenen aan niet even eruit. Er rolde meer tranen over mijn wangen want ik wil LEVEN, mij weer eens echt gelukkig voelen. In je twintiger jaren hoor je zoveel mee te maken zoals klaar zijn met school, beginnen aan een baan, een relatie krijgen, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Natuurlijk is dit voor iedereen anders maar ik heb door al die jaren ziek zijn nog niet echt van mijn twintiger jaren kunnen genieten. Ik zou zo graag ook iets van dat willen ervaren in plaats van al die zorgen. Dat is wat ik zou willen, LEVEN.

Voor nu moet ik eerst door bikkelen en dat is hard want er is nog geen licht in de tunnel. Dat heeft vast ook gezorgd voor de somberheid. Het gaat vast wel weer over zodra het wat beter gaat maar wanneer is dat? Wat is gelukkig zijn? En wanneer kan ik verder?

Nu hoop ik dat dit niet overkomt als één en al negativiteit, het zal vast wel een beetje zo overkomen want dat is wat ik voel en ik wilde wat van mij afschrijven. Ik weet ook helemaal nog niet of ik dit wel online ga zetten want het voelt een beetje te heftig, maar als je dit dus leest heb ik toch op de knop gedrukt van het online zetten (^_^)

Liefs Nathalie