Vijf jaar Kankervrij

Heey,

Hoe begin je ooit een blogbericht als dit? Ik heb werkelijk geen idee. Al een dikke week wil ik iets op papier zetten maar kwam er niks uit mijn handen. Nu vandaag 16 november de dag dat ik vijf jaar Hodgkinvrij ben staat er nog niks op papier, maar ik wil iets op papier zetten om een boodschap over te brengen. Geen idee of dit gaat lukken maar ik moet het proberen!

Instagram

Vijf jaar geleden ook op een maandag kreeg ik te horen dat alles goed was voor de tweede keer. Ik heb namelijk twee keer Hodgkin gehad maar de eerste keer ben ik maar een maand of vier schoon geweest. Na de uitslag van vijf jaar geleden heb ik erover geschreven op mijn blog, als ik dat artikel teruglees komt alles terug wat ik toen voelde (klik hier als je dat artikel wil lezen.)

Vanochtend werd ik met een wisselend gevoel wakker. Aan de ene kant ben ik blij want vijf jaar kankervrij zijn is toch een bijzondere mijlpaal omdat de kans dat de kanker terugkomt steeds kleiner word. Maar aan de andere kant is het moeilijk en hard omdat je ook mensen leert kennen die het niet hebben overleefd. Het voelt zo oneerlijk… Het is zo hard als iemand kanker heeft en keihard strijd om beter te worden en het allemaal goed lijkt te gaan en later ineens hoort dat hij leuke dingen moet doen omdat er niks meer aan te doen is. Die woorden heb ik nooit te horen gekregen maar ik ken mensen die dat wel kregen te horen. Oké, ik moet even een korte type pauze houden want mijn ogen staan vol water. Dat het leven oneerlijk kan zijn weet denk ik bijna iedereen wel.

Maar vier je nou zoiets als het totaal niet goed gaat. Die chemo’s hebben mij wel beter gemaakt maar aan de andere kant hebben ze mijn leven totaal kapot gemaakt. Natuurlijk ben ik heel dankbaar dat ik nog leef. Maar na de chemo’s heb ik veel pijn aan mijn voeten gekregen zo erg dat ik geen schoenen aan kon. Gelukkig hebben ze destijds ontdekt wat er aan de hand was waardoor ik medicatie kon krijgen wat het dragelijk maakte. Maar dragelijk betekend wel dat je altijd pijn hebt. Het gooide alles op de kop wat ik later wilde doen door mijn beperkingen. Maar dat hield mij niet tegen, het zou anders gaan maar ik zou een manier vinden waarop ik iets kon doen wat ik leuk vind. Maar eind februari dit jaar (2020) kreeg ik een later effect van de chemo waardoor ik weer geen schoenen aan kan en veel pijn heb wat niet dragelijk is. Op dit moment meer dan een half jaar later kan ik nog steeds geen schoenen aan, woon ik weer thuis bij mijn ouders en zijn we in het ziekenhuis op zoek naar een oplossing om het dragelijker te laten worden. Mijn leven is op dit moment niet leefbaar. Wekenlang gaat mijn gevoel op en neer om het soort van te vieren. Het ene moment heb ik er echt zin in want het is een bijzondere mijlpaal maar even later komen alle gevoelens van hierboven naar boven. Ik ben kankervrij maar dat betekend niet dat het uit mijn leven is en dat het goed gaat. Het moment dat je krijgt te horen dat je schoon bent denken veel mensen dat het klaar is maar dit is totaal niet waar dan begint het juist pas door te dringen wat er is gebeurd en ga je het verwerken. Ik heb tijdens mijn chemo’s de eerste keer nooit bij stil gestaan dat het ook verkeerd kon gaan, hard gezegd dood gaan kwam niet in mij naar boven pas na de tijd in die vier maanden dat ik schoon was kwam dit in mij naar boven en dat was een vreselijk gevoel.

Maar ondanks alles wil ik het wel vieren, nou ja misschien is vieren niet het goede woord maar er bij stil staan. Dat gaan wij hier thuis wel doen. We gaan vanavond gezellig samen een spel spelen waarschijnlijk Kolonisten en eten een taartje. Tegen taart zeg ik dus echt geen nee!!! Ik vind het fijn om even wat gezelligs te doen met de mensen die mij dierbaar zijn. Zij zijn er altijd voor mij geweest!!! Ondanks alle pijn ben ik dankbaar dat ik vijf jaar schoon ben. Vijf jaar is toch dat speciale getal. In mijn hart zijn twee kanten met elkaar aan het botsen zoals ik hierboven vertelde over de kant van het verdriet is er ook een kant vreugde en dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar voor alle mensen die er tijdens die moeilijke periode voor mij zijn geweest. Ze zeggen dat je je echte vrienden leert kennen in moeilijke tijden, hier kan ik zeker over mee praten. Zij zijn echt mijn toppers en ik hou zo veel van hun!!!

Mijn plannen voor de toekomt zijn als volgt:
* Zorgen dat de pijn in mijn voeten weer draagbaar worden en dat ik schoenen aan kan!
* Bedenken wat ik wil doen in het leven, nuttig zijn voor de samenleving
* Een plekje voor mijzelf zien te vinden en het vertrouwen te krijgen in mijn lichaam
* Maar misschien wel het meest belangrijke is dat ik met alles wat ik heb meegemaakt iets wil doen voor een ander. Ik weet hoe het is om in die positie te zitten graag zou ik mensen willen helpen, steun willen bieden. Hoe ik dit  precies kan doen dat weet ik nog niet. Maar dat ik er iets mee wil doen is al jaren duidelijk!!!

Zorg dat je elke dag dankbaar bent. Dit hoeft niet groots te zijn het kan ook klein zijn. Juiste de kleine dingen in het leven zijn belangrijk om te waarderen. Het is belangrijk om hier bij stil te staan. Elke avond als ik op bed lig noem ik drie dingen op waar ik dankbaar voor was die dag of wat gewoon leuk was. Ik krijg hierdoor een lach op mijn gezicht en vaak val ik hier fijner door in slaap.

Vandaag ben ik dankbaar dat ik vijf jaar Hodgkinvrij ben!!!
Liefs Nathalie