Neurostimulator

Heey,

In mijn laatste persoonlijke artikel “Chronische pijn” vertelde ik al over de Neurostimulator. Een ingreep die toen nog plaats moest vinden maar nu al plaats heeft gevonden. De eerste ingreep gebeurde 1 juni en de tweede 22 juni. Een nieuwe kans op minder pijn maar tegelijkertijd zo spannend omdat ze in het ziekenhuis nog niet goed weten of het wat gaat doen. De Neurostimulator plaatsen ze al heel lang voor mensen met rugklachten en Hernia’s maar sinds 2019 mag het ook gebruikt worden voor andere pijn gebieden. Dit betekend dat op het gebied van zenuwschade ze niet goed weten of het wat gaat doen. Maar als ze er geen vertrouwen in zouden hebben dat het iets kan doen dan zouden ze de ingreep natuurlijk ook niet doen, dat probeer ik altijd maar te denken.

Al weken wil ik iets schrijven maar het lukt mij gewoon niet. Ondanks dat ik mijzelf probeer te beschermen dat er een kans is dat het niet werkt krijg je toch een mentale klap. Je hebt hoop en dat betekend dat het ook vermosseld kan worden en dat is zwaar. Oké, voor ik verder ga zou ik eerst een korte samenvatting geven over wat er gebeurd is:

De neurostimulatie moet er voor zorgen dat ik minder pijnprikkels zou krijgen. Pijn hou ik altijd maar de bedoeling is om het te verminderen. Ze hebben een draadmet 8 elektronenin de holle ruimte van mijn ruggenwervels geplaatst. Dit moet precies op de goede plek zijn wat verbindingheeft met mijn voeten. Tijdens de eerste operatie hebben ze mij ook wakker moeten maken om het te testen. Ik vertelde dan waar ik het voelde en dan verplaatste ze de elektronen en testen ze het weer. Net zo lang tot het op de goede plek zit. Na de operatie moest ik een nacht in het ziekenhuisblijven. Dat was echt vreselijk. Niet het in het ziekenhuis liggen maar ik moest plat liggen op mijn rug en mocht maar maximaal 30 graden omhoog, Ik kan je vertellen dat is niet veel. Pff wat had ik een last van mijn voeten. De volgende dag maakten ze nog een foto en toen mocht ik naar huis.

De neurostimulatiestaat aan en dan begint het testen. Ze hadden dan wel het draadje geplaatst maar de accu zat uitwendig op mijn buik geplakt. Toen kwam het zware gedeelte het leek niet te helpen, eerder meer pijn dan minder. Maar er zijn zoveel standenen sterktes die ze in kunnen stellen dus er is veel aan te passen. Ik moest vaak naar de pijnpoli voor de wonden en elke keer als ik er was pasten ze het systeem aan. Ik zou jullie hier niet mee lastig vallen maar het was zwaar.

Ik verloor zowat de hoop omdat het geen effect had. Gelukkig kreeg ik toen op dat moment te horen van de vrouw van de fabrikant waar de neurostimulatie van is dat het soms lang kan duren voor je de goede stand vind. Dit gaf een klein beetje hoop. Vandaar dat er ook is besloten om 22 juni wel de accu te plaatsen ondanks dat het voor nu nog nietheel effectief lijkt te zijn.

Dit is even in het kort wat er is gebeurd. Ondanks dat ik wel weer een beetje hoop kreeg is het moeilijk om mij daar aan vast te houden. Want elke keer dat het niet werkt is weer iets wat geen verlichting geeft. Maar ik ga door met het proberen en hoop dat het uiteindelijk gaat werken en anders moet ik door gaan om wat anders te vinden.

In het begin van dit blogbericht zei ik al dat ik al weken wat wil schrijven maar dat het gewoon niet lukt. Zelfs nu weet ik niet wat ik moet schrijven. Ik voel me leeg van binnen maar tegelijkertijd voelt het als een storm of een zware steen. Het voelt dat er een tijdbom aan het tikken is en dat ik hem niet voor kan zijn. De dag voor de operatie was mijn verjaardag. Het was een leuke verjaardag ondanks de spanning voor wat er ging komen. Al zowat anderhalf jaar zit ik thuis met deze verergerde pijn maar omdat ik jarig was voelde het dat dit jaar misschien anders zou zijn. Een stijgende lijn naar boven. Het voelt nu dat ik als een walnoot gekraakt ben. Hoe pak ik mijzelf weer op? Het besef dat nu komt dat er dingen zijn die ik misschien nooit meer kan doen, dat juist dingen zijn die ik zo graag had willen doen.

Al sinds na de ingreep heb ik nergens meer zin in. Normaal heb ik dat niet zo snel maar nu dus wel. Zelfs het bezig zijn met mijn Bookstagram lukt niet. Door dit bericht te schrijven hoop ik weer wat op te kunnen pakken. Dankjewel voor als je dit blogbericht hebt gelezen, dat betekend veel voor mij. 

Liefs Nathalie

Laatste persoonlijke artikelen:
Chronische pijn
Leven met chemoschade
Vijf jaar kankervrij
Dagboekfragment pijnpoli
Als je leven stil staat